Wat een fantastische dag is het vandaag, donderdag 8 maart. De zon schijnt, de sneeuw smelt en mijn auto start. Ja, helaas heb ik af en toe problemen gehad met mijn auto. Aan de auto mankeert eigelijks niets. Het is en mooie nieuwe Ford Focus, maar door het alarmsysteem, dat continu in verbinding staat met een satelliet, dus continu stroom vraagt van de accu, start ie niet altijd. Vooral als het koud is (vanaf -20°) en als ik hem een aantal dagen niet gebruikt heb. En dat was de laatste tijd wel een aantal keren het geval. Vooral vervelend als je net naar de training moet of boodschappen moet doen. Elke keer als ik terug kom van een verblijf buiten Moskou, dan probeer ik hem meteen te starten. Meestal ga ik dan meteen boodschappen doen om de accu weer een beetje op te laden. Maar soms kom ik laat thuis en dan check ik alleen even of ie het doet. Maar dat is geen garantie voor de volgende dag, helaas.
Eergisteren ook bijv, starte hij gewoon toen ik terug kwam uit Nederland, maar de volgende dag toen ik naar de training wilde gaan dus niet. Dus toen snel de metro in, we moesten in een andere hal (die van Dynamo Moskou) trainen, dus dat was even een reisje van 1 ½ uur. Metro in, metro uit en het laatste stukje met een gammele taxi. Gelukkig waren we met zijn vieren, Matej, de tweeling, Sergei en Dima en ik. Dus was wel weer gezellig, maar het koste ook een hoop tijd.
Het is hier dus niet alleen maar zonneschijn, helaas, maar vandaag dus wel. Heerlijk, niet meer de jas dicht, geen sjaal om en mijn auto start natuurlijk. Zelfs mijn muts hoefde ik niet op mijn kale kop te zetten. Dat was de afgelopen maanden wel anders, die ging trouw overal mee naar toe en ook zeker op mijn hoofd als ik naar buiten ging.
Binnen is het hier trouwens overal erg warm, heel anders dan in Nederland. Daar liep ik afgelopen maandag in een winkelcentrum en moest ik bijna mijn jas dicht doen, zo koud.
Buiten was het nog kouder dan hier, door de wind en de regen. Dus wat dat betreft vond ik het helemaal niet erg om weer terug te zijn in Moskou. Voor de rest ook niet hoor, maar het was de eerste dagen wel weer even afkicken van het samen zijn met mijn gezin.
Nu zit ik al weer in een strak ritme van trainen, eten, rusten en…………internetten. Veel internetten. En dan bedoel ik veel chatten, emails schrijven en mijn weblog bijhouden.
Ik heb over gesprekspartners niets te klagen. De jongens van Nesselande zijn mij niet vergeten, familie Skype of MSN ik elke dag en emails krijg ik van heel veel mensen. Ook van mensen die ik niet ken, maar die via mijn site mij even een berichtje willen sturen.
Laatst had ik zelfs hits vanuit Koeweit, Singapore en Mexico. Verre oorden allemaal, verder nog dan Siberie, maar door internet toch zo dichtbij. Net als Moskou, het is allemaal niet zo ver weg als je denkt.