
De drie-maanden-grens is voorbij. Ik kan de balans opmaken. De eerste maand was alles prima, ik kon mij helemaal richten op het volleybal. De tweede maand kwamen de herhalingen en na de derde maand begon alles een beetje gewoon te worden.
Eerst weet je nergens de weg te vinden en verdwaal je bij wijze van spreken al in de sporthal, voel je je een klein kind omdat je de taal niet spreekt, en verdoe je veel tijd en energie aan alles uitzoeken, leren kennen en voor elkaar krijgen. Dat is mij allemaal prima vergaan. De tweede maand was iets moeilijker maar ook wel rustiger. Aan de ene kant kwam ik meer in een normaal ritme en aan de andere kant begon het tot mij door te dringen dat ik hier ver van huis was, zonder mijn vrouw, kinderen en mijn familie en vrienden.

Maar dat heeft mij eigelijk alleen maar sterker gemaakt. Natuurlijk kijk ik er elke keer weer naar uit wanneer ik naar Nederland kan of mijn gezin naar mij toe kan komen. Helaas door mijn drukke programma met veel wedstrijden en heel veel reizen hebben we niet veel mogleijkheden om het met de vakanties of de weekenden te ‘matchen’, maar (mobiele) telefoon, internet en het foto/plakboek van mijn vrouw en kinderen en het boekje met verhalen en foto’s en geschreven stukjes van mijn schooonfamilie brengen mij veel met hun in contact. Vooral via internet belllen met een webcam is de manier om elkaar te ‘ontmoeten’.

Na de derde maand wordt alles heel gewoon en komen natuurlijk ook de mindere momenten. Maar ik ben er inmiddels wel aan gewend dat alles hier anders is. De taal, de leefomstandigheden, de mensen, de cultuur en de snelheid van mijn dagelijkse leven. Vooral in Moskou gaat het leven snel. Iedereen loopt snel, rijdt snel, praat snel, eet snel en het niveau van de levensstandaard voor veel mensen ontwikkelt zich bijzonder snel. Sinds een aantal jaren kan je ook in Rusland makkelijk een auto leasen en kan je, indien je werk hebt, heel gemakkelijk een lening of credit card krijgen. Dit grijpen veel Russen aan om hun dagelijkse leven naar een modaal niveau te brengen. Ook worden er ontzettend veel appartementencomplexen en kantoorgebouwen gebouwt. Uiteraard gaat dat niet zo snel dat je het dagleijks ziet veranderen, maar over een jaar zal Moskou er al weer heel anders uit zien.
De taal is nog steeds erg moeilijk voor mij om te verstaan. Vooral buiten het volleybal versta ik er weinig van. Binnen het team echter kan ik mij al redelijk redden. De videobesprekingen van de tegenstander door de coach kan ik al beter volgen. Sinds enige tijd doet hij het alleen nog in het Russisch. Als wij, Matej Cernic en ik, dan nog vragen hebben dan vertelt hij het nogmaals in het Italiaans, maar dat is nog zelden nodig. Ook in de trainingen hoeft de coach mij inmiddels niet meer in het Italiaans uit te leggen waar ik moet staan of hoe de oefening gaat.

En vorige week heb ik voor het eerst een Rus op zijn flikker gegeven in het Russisch. Uiteraard keek hij daar wel van op. Tot nu toe deed ik dat niet of aleen in een andere taal, maar deze keer floepte het er zo uit. Maar toen hij was bekomen van de schrik, kreeg ik natuurlijk een reactie in het Russisch. Toen werd het wel weer lastig om te antwoorden maar ik had in ieder geval mijn boodschap duidelijk kunnen maken.
Ook heb ik al een keer behoorlijk in het Russich gevloekt, sorry oma, waar zelfs mijn Russische medespelers van schrokken. Ik kreeg namelijk een bal in mijn gezicht die door een van mijn medespelers werd aangevallen. Op zich was ie niet hard, en normaal schud ik een paar keer met mijn hoofd en ga ik weer verder, al dan niet met een rode afdruk van de bal. Maar deze keer zei de trainer iets over mijn positie en toen schoot ik uit mijn sloof. Ik had de bal namelijk niet goed gezien doordat ik recht in een lamp aan het plafond van de hal keek toen de bal mijn kant op kwam. Uiteraard mag dat geen excuus zijn en gebeurt dat wel vaker, maar mijn reactie was een combinatie van die stomme bal, die stomme lamp en die stomme opmerking van de trainer.

Uiteraard had de trainer gelijk, want als ik op een iets andere posite had gestaan dan had ik de bal wel aan zien komen en had ik ook niet zo hoeven vloeken. Maar ja, gebeurt is gebeurt. Uiteindelijk kon iedereen er wel om lachen en de trainer sloot het af met een opmerking over dat we met de wedstrijd aan die zelfde kant zouden gaan beginnen en dat ie ons daarom daar liet trainen. Ok dan, dan heeft die bal in mijn gezicht toch nog nut gehad.
Al met al ben ik klaar voor de laatste paar maanden. De komende tijden spelen we enkele (halve)finales voor onder ander de beker, CEV Cup en de paly-offs gaan volgende maand beginnen. Mocht ik hier volgend jaar weer spelen dan komt zeker mijn gezin mee en zal ik het hier nog meer naar mijn zin hebben, want ik voel mij hier prima thuis.