Kijk ook eens op de weblog van Remco Reiding. Hij werkt als freelance journalist in Rusland en schrijft over van alles en nog wat. Heel veel interessante infromatie over Rusland. Weer eens wat anders dan volleybal. Klik hierboven om jouw idee over Rusland bij te stellen of juist te bevestigen.
Niet dat ik fastfood wil promoten maar dit wil ik jullie toch niet onthouden. Hier kan je echt de meeste leuke, vreemde en interessante dingen over Rusland vinden. Onderverdeeld in verschillende categorien, inclusief veel videobeelden. Klik hierboven voor vele uren kijk- en leesplezier.
Helaas alleen de laatste ace en dus het einde van de wedstrijd. Maar toch leuk om te zien. Klik hierboven als je wilt zien hoe blij ze zijn.
Dit is heel erg zacht uitgedrukt, maar ik wil geen lelijke woorden op mijn weblog gebruiken. We hebben de finale met 3-0 (25-18, 25-23, 26-24) verloren van Dynamo.
Na een dramatische eerste set van onze kant, werd het nog een redelijk gelijk opgaande wedstrijd, maar we kwamen de 2e en 3e set net een paar puntjes te kort om de wedstrijd te kantelen. De eerste set kwam Dynamo geen moment in moeilijkheden doordat wij aanvallend geen deuk in een pakkie boter sloegen en omdat de spelverdeler niet al te bijstere dingen deed. Zo zie je maar weer hoe klein soms ook spelers van twee meter + kunnen zijn, ondanks alle kwaliteiten en ervaring die ze hebben. De spelverdeler, een middenaanvaller en de diagonaal werden gewisseld en toen ging het langzaam beter, maar toen stonden we al met 20-12 achter. Uiteindelijk konden we nog 18 punten maken, maar verder kwamen we niet.
De tweede set begon de 1e spelverdeler weer en toe ging het gelukkig een stuk beter. Met nog steeds de tweede diagonaal en middenaanvaller ging de strijd gelijk op, vurig aangemoedigd door onze, helemaal vanuit Novy Urengoi gekomen, supporters. Helaas konden we die net niet winnen, anders………Maar niet dus. Ook de derde set ging weer gelijk op maar waren zij aan het einde net weer iets beter. Na een ace van Poltavski op Savelyev, sprongen de spelers van Dynamo een gat in de lucht. Schijnbaar waren ze er erg blij mee, zelfs Poltavski, die doorgaans niet zo veel emotie toont, liep breed lachend naar het net toe om ons de hand te schudden.
Al met al een grote teleurstelling, maar ze waren duidelijk beter. En als Dynamo kampioen wordt, hebben we in ieder geval een plaats in de Champions League voor volgend jaar afgedwongen.
Bij de prijsuitreiking mocht ik toch nog even naar voren komen. Ik ben namelijk beste libero van de Final Four geworden. Staat toch weer leuk op de schoorsteenmantel. Zelf ben ik ook erg tevreden over hoe ik gespeeld heb.
Op naar de volgende competitiewedstrijd tegen de sterrenploeg van Kazan.
We spelen uit en daarna ga ik lekker twee daagjes naar Nederland naar mijn gezin.
Da, da, da, (Russisch voor ja, ja, ja) we hebben met 3-0 (29-27, 25-22, 25-18) gewonnen van Belgarod en daarmee de finale gehaald van de Russische beker. De eerste twee sets gingen redelijk gelijk op maar wij hadden vaak de leiding en konden het steeds aan het einde afmaken. De derde set konden we snel een gat slaan en hebben dat niet meer weg gegeven. Vandaag heeft de ervaring bij ons de doorslag gegeven. 
De wedstrijd tussen Odintsova en Dynamo is met 2-3 gewonnen door Dynamo. Natuurlijk is Dynamo torenhoog favoriet voor het winnen van de beker. Voor mij is dat weer eens iets anders dan de afgelopen jaren waarin ik met Nesselande steeds favoriet was. Dat was in ieder geval op papier altijd zo en dat is Dynamo nu op papier ook. Zij zijn vorig seizoen kampioen geworden, hebben het heel erg goed gedaan in de Champions League en ook dit jaar zijn ze weer bij de laatste 6, daarbij hebben ze veel internationals, die een slecht WK achter de rug hebben en dus gebrandt zullen zijn om te laten zien wat ze kunnen. 
Al met al een topteam dus, met ook nog een hele goede ‘tweede 6’. Ook vandaag hebben die het in de vierde set weer over moeten nemen. Hoewel ze die wel verloren hebben, kon de basis het in de vijfde set afmaken. Wij hebben geen 6 wisselspelers van hun niveau, maar wel een aantal die voor een hele specifieke opdracht het veld in kunnen komen om bijvoorbeeld te serveren of te blokkeren, met vaak een goed resultaat.
Morgen om 17.00, Nederlandse tijd, gaan we er weer tegen aan. De bekerwinnaar mag volgend jaar Champions League spelen maar ook de verliezend finalist als de bekerwinnaar ook kampioen wordt, net als in Nederland. Ik ga voor de eerste optie, dan zijn wij niet afhankelijk van anderen.
Komende maandag spelen we de halve finale van de Russische beker in de welbekende ‘Final Four vorm’. De andere teams zijn Dynamo Moskou, Odintsova en Belgarod, onze eerste tegenstander. In de competitie hebben we laatst met 3-2 van hun gewonnen, maar dat zegt niet veel, want ze staan gelijk met ons. Daarbij hebben ze onlangs van Roeselare verloren zodat ze uit de Champions League zijn, dus die zullen wel gebrandt zijn om voor de beker te knallen.
Uiteindelijk hebben ze nog altijd een Baranov, Verbov(libero),Hoff en een aantal getalenteerde jongen Russen in het veld staan, en de wereldwijd bekende (ex)buschauffeur Shipoulin, als gelegenheidscoach. Alleen bij belangrijke wedstrijden komt ie op de bank zitten.
Niet dat hij zo goed is, hij schijnt echt geen verstand van volleybal te hebben, maar hij zwaait daar nog steeds de scepter en kan dus de druk opvoeren om te presteren. Hij is nl. ook geldschieter van de club, dus alles bij elkaar maakt het hun een gevaarlijke ploeg. 
Buiten de sporthal hebben ze onlangs een standbeeld van hem neer gezet, waar veel van mijn medespelers maar wat graag breedlachend mee op de foto gingen. Al met al heeft hij toch het een en ander voor het Russische volleybal gedaan. Hij heeft er veel geld in gestopt en onder andere hebben ze met hem, en mijn huidige coach Boris Kolchin, bij Belgarod twee maal de Champions League gewonnen en met het nationaal team de World League. Daarbij komen veel goede Russische spelers bij Belgarod vandaan, zoals Tetyukhin, Egorchev, Iakovlev, Ushakov, Kamutskihk en Abramov.
Uiteraard heeft hij het standbeeld zelf laten maken en.....betaald, haha. Mooi hoor.
De andere halve finale gaat dus tussen Dynamo en Odintsova. Twee, redelijk gelijkwaardige ploegen, de nr 1 en 2 van de comp, met evenveel punten, maar met een lichte favorietenrol voor Dynamo, denk ik. Vooral Dynamo heeft nog een aantal goede wisselspelers, voor het geval de basis niet goed presteert.De finale wordt gespeeld op maandag.
De drie-maanden-grens is voorbij. Ik kan de balans opmaken. De eerste maand was alles prima, ik kon mij helemaal richten op het volleybal. De tweede maand kwamen de herhalingen en na de derde maand begon alles een beetje gewoon te worden.
Eerst weet je nergens de weg te vinden en verdwaal je bij wijze van spreken al in de sporthal, voel je je een klein kind omdat je de taal niet spreekt, en verdoe je veel tijd en energie aan alles uitzoeken, leren kennen en voor elkaar krijgen. Dat is mij allemaal prima vergaan. De tweede maand was iets moeilijker maar ook wel rustiger. Aan de ene kant kwam ik meer in een normaal ritme en aan de andere kant begon het tot mij door te dringen dat ik hier ver van huis was, zonder mijn vrouw, kinderen en mijn familie en vrienden.
Maar dat heeft mij eigelijk alleen maar sterker gemaakt. Natuurlijk kijk ik er elke keer weer naar uit wanneer ik naar Nederland kan of mijn gezin naar mij toe kan komen. Helaas door mijn drukke programma met veel wedstrijden en heel veel reizen hebben we niet veel mogleijkheden om het met de vakanties of de weekenden te ‘matchen’, maar (mobiele) telefoon, internet en het foto/plakboek van mijn vrouw en kinderen en het boekje met verhalen en foto’s en geschreven stukjes van mijn schooonfamilie brengen mij veel met hun in contact. Vooral via internet belllen met een webcam is de manier om elkaar te ‘ontmoeten’.
Na de derde maand wordt alles heel gewoon en komen natuurlijk ook de mindere momenten. Maar ik ben er inmiddels wel aan gewend dat alles hier anders is. De taal, de leefomstandigheden, de mensen, de cultuur en de snelheid van mijn dagelijkse leven. Vooral in Moskou gaat het leven snel. Iedereen loopt snel, rijdt snel, praat snel, eet snel en het niveau van de levensstandaard voor veel mensen ontwikkelt zich bijzonder snel. Sinds een aantal jaren kan je ook in Rusland makkelijk een auto leasen en kan je, indien je werk hebt, heel gemakkelijk een lening of credit card krijgen. Dit grijpen veel Russen aan om hun dagelijkse leven naar een modaal niveau te brengen. Ook worden er ontzettend veel appartementencomplexen en kantoorgebouwen gebouwt. Uiteraard gaat dat niet zo snel dat je het dagleijks ziet veranderen, maar over een jaar zal Moskou er al weer heel anders uit zien.
De taal is nog steeds erg moeilijk voor mij om te verstaan. Vooral buiten het volleybal versta ik er weinig van. Binnen het team echter kan ik mij al redelijk redden. De videobesprekingen van de tegenstander door de coach kan ik al beter volgen. Sinds enige tijd doet hij het alleen nog in het Russisch. Als wij, Matej Cernic en ik, dan nog vragen hebben dan vertelt hij het nogmaals in het Italiaans, maar dat is nog zelden nodig. Ook in de trainingen hoeft de coach mij inmiddels niet meer in het Italiaans uit te leggen waar ik moet staan of hoe de oefening gaat.
En vorige week heb ik voor het eerst een Rus op zijn flikker gegeven in het Russisch. Uiteraard keek hij daar wel van op. Tot nu toe deed ik dat niet of aleen in een andere taal, maar deze keer floepte het er zo uit. Maar toen hij was bekomen van de schrik, kreeg ik natuurlijk een reactie in het Russisch. Toen werd het wel weer lastig om te antwoorden maar ik had in ieder geval mijn boodschap duidelijk kunnen maken.
Ook heb ik al een keer behoorlijk in het Russich gevloekt, sorry oma, waar zelfs mijn Russische medespelers van schrokken. Ik kreeg namelijk een bal in mijn gezicht die door een van mijn medespelers werd aangevallen. Op zich was ie niet hard, en normaal schud ik een paar keer met mijn hoofd en ga ik weer verder, al dan niet met een rode afdruk van de bal. Maar deze keer zei de trainer iets over mijn positie en toen schoot ik uit mijn sloof. Ik had de bal namelijk niet goed gezien doordat ik recht in een lamp aan het plafond van de hal keek toen de bal mijn kant op kwam. Uiteraard mag dat geen excuus zijn en gebeurt dat wel vaker, maar mijn reactie was een combinatie van die stomme bal, die stomme lamp en die stomme opmerking van de trainer.
Uiteraard had de trainer gelijk, want als ik op een iets andere posite had gestaan dan had ik de bal wel aan zien komen en had ik ook niet zo hoeven vloeken. Maar ja, gebeurt is gebeurt. Uiteindelijk kon iedereen er wel om lachen en de trainer sloot het af met een opmerking over dat we met de wedstrijd aan die zelfde kant zouden gaan beginnen en dat ie ons daarom daar liet trainen. Ok dan, dan heeft die bal in mijn gezicht toch nog nut gehad.
Al met al ben ik klaar voor de laatste paar maanden. De komende tijden spelen we enkele (halve)finales voor onder ander de beker, CEV Cup en de paly-offs gaan volgende maand beginnen. Mocht ik hier volgend jaar weer spelen dan komt zeker mijn gezin mee en zal ik het hier nog meer naar mijn zin hebben, want ik voel mij hier prima thuis.
Nee, zo gek hebben ze mij nog niet gekregen. Ik was er toen niet bij.
Vorig jaar is, ter promotie voor het volleybal in Siberie een volleybalwedstrijd georganiseerd op de Noordpoolcirkel. Buiten, in de sneeuw, met tribunes en ook nog publiek.
Het was -26 graden, maar de mensen waren dol enthousiast. Het evenement werd op de nationale sportzender uitgezonden en het was een groot feest.
Klik hierboven voor de beelden
Dat was even een prettige verassing. In het hotel/pension waar we in Novy Urengoi verblijven is een groot gedeelte van de 8e etage voor ons ingericht.
De kamers zijn nu voorzien van extra lange bedden, ongeveer 2.20 m lang. Voorheen waren ze korter en voorzien van een plank aan de achterkant. Op zich geen probleem maar veel spelers, vooral die van 2 meter +, schroefden die plank, met behulp van het gereedschap van de buschauffeur, eraf om de benen meer te kunnen strekken. 
Ook is er een aparte massagekamer met twee behandeltafels. We hebben ook twee masseurs/manueel therapeuten. Dat is overigens geen overbodige luxe met een groep van veertien spelers. Daarbij zijn ze erg goed en ik ben al een aantal keren snel van een paar kleine ongemakken afgeholpen. De ene is een oudere ervaren man, die 20 jaar bij het Russische dames volleybalteam van Karpol gediend heeft, met 6 WK’s, 5 Olympische spelen en een heleboel EK’s achter zijn naam. De ander is jonger, maar erg leergierig en enthousiast. Hij vraagt mij regelmatig of ik niet iets heb om maar iets te kunnen doen. Helaas moet ik hem vaak teleurstellen, maar zo af en toe zeg ik “ja”.
Ik hoop dat er ook ooit nog een betere internet-vebinding komt zodat ik ook Skype en/of Voipbuster kan gebruiken, want de inbel-verbinding die er nu is, is veel te langzaam. Ook voor het gewone surfen zou het prettiger zijn. Maar gelukkig is er wel internet, want ik zou niet weten wat ik hier anders de hele tijd naast het trainen, eten, rusten en spelen moet doen. Ik ga wel regelmatig even een ommetje maken om dan even in een van de twee kleine winkelcentra’s rond te kijken, maar veel meer is er niet mogelijk op loopafstand en binnen de overlevingskans van het aantal minuten buiten lopen. Wel blijft de “ijsstad” fantastisch om te zien, maar ik heb nog geen behoefte gehad om van de glijbanen af te gaan, dus daar ben ik ook snel voorbij.
Het betekent overigens niet dat ik mij verveel. Juist door de mogelijkheden van internet vermaak ik mij prima. Natuurlijk MSN ik veel met mijn familie en vrienden in en buiten Nederland en ik kan op deze manier ook mijn weblog heel goed bij houden.
Gezien de vele positieve reacties, tot jullie genoegen. Laatst had ik zelfs nog een hit uit Taiwan, rara wie was dat?
en Afgelopen week was het feest in Rusland en vooral ook in Moskou. Overal op het Rode Plein waren kraampjes met eten en drinken. Het Maslenitsa feest is de afsluiting van de winter en vroeger het einde van het (Orthodox) kalenderjaar.
Nu is het een feest voor het hele volk dat uitbindig gevierd wordt met, veelal gratis ’bliny’ (pannenkoeken) en heel veel bier. Een soort carnaval, maar dan bij -5°. Overal zijn festiviteiten en de mensen komen in grote getalen hun huizen uit.
Helaas voor mij en mijn teamgenoten hebben we daar weinig tot niets van mee gekregen want vanaf maandag waren we in Finland en sinds vrijdag in Novy Urengoi en gisteren was de laatste dag en vandaag zijn we weer in Moskou aangekomen. Volgende week maandag en dinsdag hebben we de Final Four van de Russische beker in Odintsova.
Wij spelen de halve finale tegen Belgarod, die nu samen met ons derde staan en onlangs nog van Roeselare in de Champions League verloren. Een goede ploeg maar niet heel erg ervaren. Uiteraard gaan wij voor winst om zo, of Odintsova of Dynamo Moskou in de finale tegen te komen. Met alle twee de teams hebbwe nog een appeltje te schillen.
Eindelijk dan. Ik heb een gastenboek op mijn weblog. Ik ben erg benieuwd naar de reacties. Klik op bovenstaande link om er iets achter te laten.
Vandaag hebben we met 3-0 van Ufa gewonnen. Het is de eerste keer dat we in de competitie met 3-0 gewonnen hebben. Het was niet echt een wedstrijd. Ufa stond op de 1 na laatste plaats en ze waren ook nog een beetje gehavend. Een passer-aanvaller was geblesseerd dus had de coach voor Alexey Kasakov (2.14 m en normaal middenaanvaller) gekozen. Dat deed ie helemaal niet slecht maar kreeg wel de laatste service om zijn oren, waardoor de wedstrijd met een mooie ace werd afgesloten door onze 2e diagonaal speler. Op de plek van Kasakov speelde nu een andere Russische middenaanvaller, Ryzhov, maar die heeft weing gebracht. En Kasakov is toch altijd wel goed voor een behoorlijk aantal punten in aanval en blok.
Maar naast deze twee posities hadden ze gewoon nog vier goede spelers. Twee Bulgaren, Aleksiev (passer-aanvaller) en Zhekov, diagonaalspeler Tereshin (ex-international) en de libero. De spelverdeler, basisspeler in het Bulgaars nationaal team, en Aleksiev hebben op de afgelopen Wereldkampioenschappen nog brons gewonnen. Maar vandaag hebben ze eigelijk weinig kunnen betekenen voor hun team. Zo zie je maar weer dat behaalde resulataten in het verleden, geen garantie bieden voor de toekomst en al helemaal niet als een speler in een ander team speelt.
Wij staan nu, samen met Surgut en Belgarod, op de derde plaats, met nog drie wedstrijden te gaan, voordat de paly-offs beginnen.
Wij hebben ons dus afgelopen woensdag geplaatst voor de CEV Final Four bij ons in Novy Urengoi. Het mocht natuurlijk niet zo zijn dat we ons niet zouden plaatsen na de 3-0 wedstrijd bij ons thuis, een week geleden. Maar de wedstrijd moest wel eerst gespeeld worden.
Afgelopen maandag om 08.15 uur werd ik als eerste opgehaald met een personenbusje. Voor elke reis worden alle spelers en begeleiding met twee busjes van huis opgehaald. Hiermee gaan we dan naar een van de vliegvelden van Moskou. Na een lange reis van twee uur naar het vliegveld, daar twee uur wachten, een vlucht van drie uur naar Helsinki, daar 5 uur wachten en uiteindelijk de vlucht van twee uur naar Kuopio, kwamen we op de eindbestemming aan.
Al met al een hele reis, maar de club had geen halve maatregelen genomen. Behalve een dag eerder vertrekken, konden we in de vijf uur wachttijd die we op Helsinki Airport hadden, eerst in een restaurant eten en daarna kregen we een rondrit van twee uur door het centrum van Helsinki. Wat een prachtige stad is dat zeg. Er lag sneeuw en er zijn een hoop mooie gebouwen, het Olympisch stadion uit 1952, ijsbrekers in de haven enz, enz. Ook hebben we nog even gewandelt. Al met al een nuttige invulling van de lange wachttijd.
De wedstrijd was overigens minder interessant. Wel was er veel publiek op af gekomen, maar ondanks dat ze vurig aangemoedigt werden door een man met een toeter en een oranje pop/kous op zijn hand, waarschijnlijk de mascotte, werd het snel heel stil in de inmens grote hal. Het veld, met daarom heen de tribunes, bevond zich op een vijfde van de hal. De rest was voor schoolkinderen om allerlei sporten te doen tijdens de gymlessen. Zelfs toen wij aan het spelen waren, waren er andere sporters aan het voetballen, hardrennen of andere atletiek onderdelen aan het doen. Maar al deze omstandigheden konden ons spel niet beinvloeden.
De eerste set gingen we er stevig tegen aan, en het was snel duidelijk dat er voor de Finnen, ook deze wedstrijd, niets te halen viel. Toen we de eerste set gewonnen hadden met 16-25, waren we er al en de blijdschap was groot.
Voor Fakel Novy Urengoi is dit dus de eerste keer dat ze Europa Cup spelen en dit is dus meteen een groot hoogtepunt. Zonder overigens dat er champagne of bier (of wodka) vloeide. Het echte hoogtepunt moet natuurlijk tijdens de Final Four komen. Dit wordt uiteraard erg moeilijk. Eerst moeten we de halve finale tegen een Turks team spelen, dat twee keer van Ufa (RUS) , heeft gewonnen.
Ufa is overigens as zondag onze tegenstander in de competitie. Die moeten we eigelijk winnen om een betere uitgangspositie voor de play/offs te krijgen. Bij Ufa spelen twee Bulgaarse internationals en de Russische international Kazakov. Voor de rest bestaat het team uit behoorlijk goede Russen met de nodige ervaring. Al met al wederom een lastige tegenstander.
Vandaag ben ik weer aangekomen in Novy Urengoi. Het is hier nu -34 graden.
Vandaag hadden we een wat andere basisopstelling als anders omdat één speler geblesseert is en één speler afgelopen dagen behoorlijk ziek was.
Ruslan Olikvher is sinds twee weken aan zijn knie geblesseerd en moet geopereerd worden. Hij is er dan ongeveer drie weken uit, als alles goed verloopt.
En afgelopen dagen was onze 1e spelverdeler behoorlijk ziek, hoge koorts, één oog helemaal dicht. Woensdag had hij nog wel gespeeld, maar daarna storte hij in.
Dus we begonnen vandaag met een andere middenman en de 2e spelverdeler. Beide deden het goed, maar het liep toch, aanvallend vooral, niet goed. De eerste set verloren we net aan en het begin van de tweede set was ook voor de tegenstander.
Daarna bracht de coach de 1e spelverdeler in het veld. Toen ging het gelukkig veel beter lopen. Hij maakte ook nog een paar services-aces. Langzaam kregen we meer grip op de wedstrijd en wonnen de derde en vierde set door gewoon keihard te knokken en ook door erg goed spel. 
Ik heb zelf niet zo erg goed gepasst maar wel lekker verdedigd waaruit het team vaak scoorde. Matej Cernic was man of the match, maar dat had ook de 1e spelverdeler kunnen zijn, door hoe hij er vandaag in kwam, terwijl ie nog steeds koortsig was en ook z’n ene oog was nog niet helemaal open, haha.
Morgen vertrekken we weer naar Moskou, om maandag weer richting Finland te vliegen voor de 1/4 finale CEV Cup. Daarna komen we donderdag terug en vrijdag vertrekken we weer naar Novy Urengoi voor de volgende competitiewedstrijd. Dat is dus ongeveer 20.000 km vliegen in twee weken!!!
Wederom mooie (sfeer)beelden van een wedstrijd van ons in Novy Urengoi. Deze keer voor de ¼ finale van de CEV Cup. Klik hierboven om het te bekijken.
Ik heb overigens vandaag te horen gekregen dat de Final Four definitief in Novy Urengoi georganiseerd gaat worden. Dat belooft een mooi spectakel te worden.
Maar eerst spelen we morgen tegen Lokomotive Novosibirsk. Ik ben hun al een keer tegen gekomen tijdens het eerste toernooi wat ik hier gespeeld heb in Kalliningrad. Toen hebben we met 3-1 gewonnen, maar resultaten behaalt in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Zij staan nu 8e in de competitie met 2 punten minder dan ons, dus dat wordt gewoon een wedstrijd om vol in te gaan.
Sinds woensdag is het hier 35 tot 37 graden onder nul. Dit betekent dat de lagere scholen dicht zijn. De kinderen hebben dan dus “ijspret”, zoals wij dat in Nederland noemen. In Nederland is het, volgens mij, overigens een uitstervend verschijnsel, omdat het de laatste jaren natuurlijk niet meer zo erg koud is geweest. Maar ik lees op internet dat er in Nederland veel sneeuw gevallen is, dus wie weet.
Hier kan het zo zijn dat de kinderen een maand lang niet naar school hoeven als de temperatuur zo laag blijft. Dat lijkt leuk voor de kinderen, maar het komt er eigelijk op neer dat ze ook heel veel binnen zijn, omdat het buiten gewoon te koud is. Dan is er dus geen spraken van “ijspret”, maar meer van “huisarrest”.
Ik hoop voor de kinderen in Novy Urengoi dat de temperatuur weer snel stijgt zo dat ze weer lekker naar school kunnen. Dan kunnen ze na school wel weer sneeuwballen gooien en in de “ijsstad” spelen.
Gisteren kwamen verschillende Russische teamgenoten naar mij toe om te zeggen dat het Russische voetbalelftal wel even gehakt van Nederland zou maken. Nou ben ik niet zo een voetbalfan, maar dit was natuurlijk wel even speciaal. Het was dan ook een beetje “ïk tegen hun” en dan maakt het mij niet uit, maar dan stroop ik de mouwtjes wel even op om hun van repliek te dienen, zonder al te hoog van de toren te blazen overigens, want zo veel kijk heb ik niet op het Nederlandse voetbal. Nadat ik een speler uitgedaagd had om een stand te noemen en geld in te zetten, wilde hij wel met mij wedden. We gingen, na onderling overleg, akkoord met een winst-verlies weddenschap. De inzet was 500,- Roebels (ongeveer 15,- Euro). Overigens hebben we niet met z'n allen op 1 kamer gekeken, maar ieder voor zich of met zijn kamergenoot. Misschien stel ik ze dat de volgende keer wel voor.
Terwijl ik gisteravond lekker aan het internetten en chatten was, keek ik met een schuin oog naar het voetbal. Toen het 1-0 werd kon ik een kleine glimlach niet onderdrukken. Toen het vrij snel daarna 2-0 werd, werd het meer een grijns en bij 4-1 kon ik lekker gaan slapen. Hoewel ik onrustig geslapen had, meestal na een wedstrijd, stond ik de volgende met een glimlach op om naar de ontbijtzaal te gaan. Daar was ik de eerste speler, en 1 voor 1 kwamen de andere spelers binnendruppelen. Allemaal maakten ze een opmerking naar mij, varierend van een zuinige “goede morgen” tot een verwensing die ik inmiddels wel kan verstaan, maar hier niet zal opschrijven.
Toen uiteindelijk de speler binnen kwam waarmee ik gewed had kon ik een triomfantelijk “dobraje oetra” (goede morgen) niet onderdrukken. Hij, daar en tegen, liep zonder een woord op mij af, gaf mij de 500 Roebels, ging daarna zijn ontbijt halen, zei geen woord, at zijn ontbijt op en ging weer weg. Ik heb uiteraard alle tijd genomen om te ontbijten om iedereen zijn reactie af te wachten. De ene schudde met zijn hoofd, als ik naar hem keek en de ander gaf mij nog even een stomp op mijn schouder bij het voorbij gaan.
Uiteindelijk bleek dat veel spelers niet zo een hoge pet op hebben van hun eigen voetballers. Volgens hun zijn Russen goed met hun handen maar niet met hun voeten, hebben ze geen enkele goede voetballer en gaat het Guus Hiddink niet lukken om daar verandering in te brengen. Ook in het Russische voetbal heb ik te weinig inzicht om daar iets zinnigs over te zeggen, maar ik hoop dat Hiddink, en met hem Joop Alberda, er wel in slaagt, want dat zou weer een overwinnig voor Nederland betekenen. Misschien zou ik daar ook eens wat geld op in moeten zetten. Kan een aardig potje worden. Zo is voetbal kijken wel leuk.
De eerste wedstrijd van de ¼ finale voor de CEV Cup hebben we met 3-0 gewonnen. We hebben erg goed gespeeld, waardoor de Finnen er niet aan te pas kwamen.
Volgende week woensdag spelen we de return bij hun thuis. Ik verwacht dat ze er daar, voor eigen publiek, vol tegen aan zullen gaan, om van ons proberen te winnen. Vandaag was er voor hun weinig eer te behalen. We waren serverend, blokkerend en aanvallen vele malen beter.
Ook passend waren wij erg goed. Ik zelf had 88 % positief, maar dat is ook niet zo moeilijk met maar 8x gepasst te hebben. Ook Matej Cernic had maar 8x gepasst en Ilja Saveljev 22x. Conclusie; ze hebben behoorlijk tactisch geserveerd.
Overigens beoordeelt onze scout de pass erg kritisch, Alleen als de pass echt perfect in de handen van de spelverdeler komt, geeft ie een “#” (dubbel +). Als bal 1 meter afwijkt wordt het al een + (enkel +). Hij hanteert de beoordeling van het Russische Nationaal team. Veel Nationale en clubteams hanteren een andere (soepelere) beoordeling. Dan is het wel moeilijk met elkaar te vergelijken, maar daarom niet minder goed. Net waarvoor de coach kiest.
Zaterdag spelen we weer voor de competitie bij ons thuis, dus dat betekent dat we hier blijven en pas zondag terug naar huis gaan.
Klik hier boven voor mooie beelden van onze laatste competitiewedstrijd
Sinds ongeveer twee weken heb ik een teller op mijn site en ik ben behoorlijk verrast door de vele bezoekers die tot nu toe op mijn weblog zijn komen kijken.
En vandaag is de 1000e bezoeker langs geweest. Wat een prachtig resultaat, al zeg ik het zelf.
Hierbij wil ik iedereen hartelijk danken voor het bezoeken van mijn weblog. Ook de vele mensen in andere landen dan Nederland, want ik heb ook hits uit oa Belgie, Portugal, China, Engeland, Verenigde Staten, Japan, Rusland en Turkije.
Ik hoop dat iedereen mijn site leuk genoeg blijft vinden om steeds weer terug te komen.
Nogmaals wil ik iedereen er op attent maken dat als je een berichtje achterlaat bij ”comments” dat je dan ook je naam en emailadres achter kunt laten, als je wilt dat ik je terug mail.
Dat is het gevolg van ons verlies tegen Odintsovo van afgelopen zaterdag en de winst van de andere twee ploegen die gelijk met ons stonden. Ik heb wel erg goed gespeeld, maar daar hebben we voor de stand niets aan.
Het was een hele rare wedstrijd die door ons gewonnen had kunnen worden als we de eerste set geen tien punten op rij hadden verloren. We stonden nl met een 15-11 voor, maar daarna was er een fase waarin wij aanvallend niet meer scoorden en Odintsovo alle kansen om een punt te maken benutte. Daarna konden zij vrij gemakkelijk de set uitspelen.
De tweede en derde set gingen heel erg gelijk op, maar lukte het ons niet om de laatste twee punten te maken, mede omdat Odintsovo goed speelde, maar ook omdat wij een aantal kansen lieten liggen.
In de vierde set stonden we vanaf de 2e technische time-out steeds voor, maar aan het einde ging de winst, door twee ananvallende fouten van onze kant, naar de thuisploeg.
Woensdag spelen we de eerste wedstrijd van de ¼ finale voor de CEV Cup tegen Pielaveden Sampo Pielavesi uit Finland.
In the last two weeks I had some questions from people all over the world where they could find my weblog in English.
Right now it's not possible to read my weblog in English, but beause of the many questions about it, I will work on it to make it possible.
Naast het gewone ritme van opstaan (niet vroeg), trainen (ik dacht dat Russen meer trainden), eten (nog steeds lekker, vooral de soepen), rusten (natuurlijk, naast de gewone nachtelijke uren, regelmatig een middagdutje), spelen (het nivo is echt hoog dus ik moet vol aan de bak) en reizen (heel veel) heb ik ook af en toe de mogelijkheid om iets anders te doen.
Gisteren ben ik naar de bioscoop geweest naar Rocky Balboa (in het Russisch). Natuurlijk niet een hoogstaande intellectuele film, maar wel erg leuk om te zien. Met twee Russische teamgenoten was het een gezellige avond. Daarvoor hebben we ook nog in een traditioneel Russisch restaurant gegeten. Erg lekker en een hele gezellige sfeer. Daarna rustig door Moskou naar huis gereden terwijl het sneeuwde. Helemaal toppie dus.
Het zijn normale dingen, niet erg spannend, maar wel leuk om in mijn spaarzame vrije tijd te doen. Ook ga ik af en toe met Matej Cernic naar het centrum of een shopping-mall. Het rode plein hebben we natuurlijk bezocht, maar ook de winkelcentra zijn een bezienswaardigheid door de grootte en de massa's mensen die er komen shoppen, eten, schaatsen of gewoon rondslenteren.
Verder ben ik erg veel onderweg en verblijf ik 1/3 van de tijd in hotels. Maar alles is prima voor elkaar dus ik kan mij helemaal richten op het volleybal. We staan nu gedeelt 3e met drie andere teams en spelen de 1/4 finale van de CEV Cup. Een van de doelstellingen is om de Final Four te halen en te winnen. Mochten we de finale halen dan wil de club porberen om het toernooi bij ons in Novy Urengoi te organiseren.
In het Russische bekertoernooi zijn we al bij de laatste vier. Die wordt in februari gespeeld, waarschijnlijk in Moskou.
Dus al met al heb ik het na drie maanden nog steeds erg naar mijn zin en zijn de sportieve resultaten (waarvoor ik hier ben) tot nu toe goed en naar ieders tevredenheid.
Het enige wat ik hier mis is mijn gezin, maar het lukt mij, en ook Beryl en de kinderen, prima om het vol te houden.
